PUG-prijs 2017 voor videokunstenaar Guusje America

De PUG-prijs 2017 voor Guusje America

Op 7 november is de PUG-prijs 2017 uitgereikt aan kunstenaar Guusje America voor haar videowerk. 

De jury bestond uit Gerben Schermer (artistiek directeur HAFF), Jacob ter Veldhuis (componist), Lydia van Oosten (kunstprofessional) en Elaine Vis (voorzitter juryberaad, directielid PUG). Zij waren unaniem overtuigd van de kwaliteit van het werk.

De filmische portretten van Guusje America verhalen over haar vrienden, familie of over haarzelf. Het zijn universele verhalen die je raken tot in de kern. Of het nu de zwangerschap van haar nicht betreft, de ervaring om gesluierd rond te lopen of het gezamenlijke bezoek aan Carnaval met een bevriende Syrische asielzoeker.

Haar werk is gelaagd, het is diep. Een diepte die bijzonder is bij iemand van deze leeftijd. Dat zie je bijna nooit bij iemand van slechts 23 jaar.
Guusje heeft een belofte in zich. ‘Als zij nu al zulk werk maakt dat uit oprechte interesse en nieuwsgierigheid is geboren, wat zal ze dan over tien jaar maken’, vragen de juryleden zich af. 
Guusje lijkt niet één van die kunstenaars te zijn, die uiteindelijk documentaires gaat maken, maar zij zal met haar filmische werk binnen de beeldende kunst een plaats krijgen.

Het concept van de kunstzinnige documentaire, bestaat al enige jaren binnen de kunst. Maar Guusje America onderscheidt zich met haar manier van presenteren. Altijd onderzoekend, ontwikkelt ze in elk nieuw werk een beeldtaal die nog meer raakt.

Je zit op het puntje van je stoel tijdens het zien van de intieme en soms zeer aangrijpende portretten van mensen uit haar directe omgeving.

Bij deze vorm van kunstzinnige documentaire voel je soms enige gêne, en vraag je je af  ‘moet ik dit wel willen zien, willen weten?’  Maar die intimiteit is de kracht, doordat Guusje altijd de gevoelige snaar weet te raken zonder effectbejag of te makkelijk sentiment. Ze stelt zich kwetsbaar op door zich af te vragen of ze haar protagonisten wel recht doet. En of ze haar film moet maken zoals ze dat doet waarbij ze zelfreflectie niet uit de weg gaat.

Daarbij gaat ze uitzonderlijk goed om met het fenomeen ‘tijd’. Guusje weet precies hoelang ze een beeld laat staan. Een shot van elektriciteitskabels werkt even als een abstracte compositie. Wij zien het, net zolang totdat wij ons herinneren wat het is. En dan is het beeld weer weg.

Hier kunt u het juryrapport downloaden